Όπως λυγίζει ακρογιάλι το κύμα. Ο Αχέροντας ή ο Λίφεϊ και η κόρη στο Μεγάλο Κανάλι
να παραληρεί τα αινίγματα. Στα ερείπια δεν βρίσκουν οι χάρτες τις πόλεις τους.
Τι ήταν εδώ και τι θα γίνει τώρα; Η κόρη στο μεγάλο κανάλι τινάζει τα νερά. Κι ο
Ελπήνορας καθεύδει στη βάρκα του. Όλη μέρα ακούω το θόρυβο των νερών. Δύσπιστος
χάνεται ουρανός μες στις φωτοσκιάσεις των βράχων. Ποιος φεύγει κι έρχεται
ποιος δίχως λιμάνια; Ο ιχνηλάτης με τη λευκή ουρά παιανίζοντας άνεμο σκάβει κάτω
από το υγρό ρύγχος του ταξίδι εξορίας. Νάρκες χρόνου η άμμος και πριν το άδειο
της αιωνιότητας φλογίζεται απόμερα ο Άδης. Κάποτε πίστευα πως μας χωρά κάπου
το ποτέ, τον έναν δίπλα στον άλλο. Μα η λήθη παφλάζει στις φτέρες των γλάρων:
«αγάπη στερημένη από αγαπώ θα σε περάσει απέναντι». Ο ιχνηλάτης στα μπροστινά
του πόδια σκορπώντας την ανάσα της στεριάς με θαμπό το στόμα, σβησμένο στο
χαλίκι του αφρού, επιμένει: «Δώσε τον οβολό σου. Σώμα». Ποιος φεύγει κι έρχεται
ποιος δίχως λιμάνια; Στα ρήματα ξοδεύεται μες στον θόρυβο των νερών ζωή και ο
Ελπήνωρ στην άλλη όχθη. Να εκεί – εκεί στο απέναντι πεζοδρόμιο, στην Χομς ή στη
Νέα Υόρκη, στη σκόνη που απλώνεται στο νερό και χάνεται απέναντι. Όλη μέρα.
Βαγγέλης Ιντζίδης

Just as the wave bends the shore. The Acheron or the Liffey and the maiden in the Grand
Canal seething the riddles. The maps can’t find their cities in the ruins. What was here and
what shall now be? In the Grand Canal the maiden shakes the water. Elpenor slumbers in his boat.
All day I hear the noise of waters. The wary sky vanishes in the rocks’ chiaroscuro. Who’s
coming and who’s going with no ports? The pathfinder with the white tail plays the wind
digging under his wet nose the voyage of exile. The sand a landmine of time and Hades
inflamed aside just before the emptiness of eternity. I once believed that never can accommodate
as all somewhere, one next to the other. But oblivion ripples on the seagulls’ wings:
“love bereft of loving will get you to the other side”. The pathfinder on his front paws spreads
the breath of the land with a blurred mouth, faded by the foam’s pebbles, insisting: “Pay
your dues. Body”. Who’s coming and who’s going with no ports? Life is wasted on the verbs
within the sound of the waters and Elpenor is on the other shore. There – on the pavement
across the road, in Ηοms or New York, in the dust that spreads in the water and disappears
across the road. All day.
Text by Vangelis Intzidis
Trans. by Maria Andronikou