Διασκευή-σκηνοθεσία:Άγγελος Χατζάς
• Τι είναι αυτό για το οποίο θα λέγατε ότι μιλάει κυρίως το έργο του Θερβάντες και γιατί είναι τόσο αγαπητό;
Ο Δον Κιχώτης επιφυλάσσει για τον εαυτό του,στη μέση περίπου ηλικία,μια ουσιαστική μεταμόρφωση.Αλλάζει το όνομά του και βγαίνει στο δρόμο για μια καινούρια ζωή με μια καινούρια διαφορετική προσωπικότητα.Η απόφαση του αυτή είναι ένα τρομερά προκλητικό αίνιγμα,ούτως η άλλως η μεταμόρφωση είναι ένα προσφιλές για το θέατρο θέμα,αλλά δεν είναι τόσο θέμα θεάτρου αλλά της ίδιας της ζωής.Ν’αλλάξεις στάση,να τολμήσεις να συναντήσεις τον πραγματικό σου εαυτό με φαντασία και περιπλάνηση.
• Τι είναι αυτό που σας κινητοποίησε ιδιαίτερα στην επιλογή του συγκεκριμένου κειμένου; Γιατί αυτή τη χρονική περίοδο;
Μάλλον η ποικιλία το χιούμορ κι ο λυρισμός του.Πιάνει τόσους ανθρώπους τόσους χαρακτήρες,τη φύση την τέχνη την αγάπη.Είναι έργο ποταμός.Τώρα με την ιστορία της πανδημίας ,έχω την εντύπωση ότι τα ξανακοιτάμε όλα απ’την αρχή.όλα και μαζί.Τη φύση ,τους ανθρώπους.Κι ο Θερβάντες το κάνει αυτό σαν καλειδοσκόπιο.Προς πολλές κατευθύνσεις με υπέροχο φυσικά τρόπο.
• Πως θα ήταν ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης; Πως θα αντιμετώπιζε τις σημερινές καταστάσεις;
Ένας Δον Κιχώτης των πόλεων .Κάτι σαν τους αγγέλους του Βέντερς ίσως.Ο Δον Κιχώτης επιδρά στους γύρω του,γιατί δρά.Έχει φυσικά το υπόβαθρο για να δράσει,μια βαθιά ευγενική ψυχή,αλλά το σημαντικό είναι ότι αποφασίζει να δράσει.
• Ποια είναι η δική σας σκηνοθετική ματιά; Τι θα δούμε στη σκηνή;
Συμπεριλάβαμε στην παράσταση κάποια βασικά θέματα του έργου.Έπρεπε να κάνουμε φυσικά σκληρή επιλογή για την οικονομία του χώρου,της διανομής κτλ. Αλλά τα φλέγοντα θέματα είναι εκεί.Οι τέσσερις μας-Η Αργυρώ Λογαρά και ο Διονύσης Ποταμίτης,κρατούν τους πολλούς υπέροχους ρόλους κι ο Γιάννης Νικολάου με μένα τους δύο κεντρικούς-τα κυκλώνουμε αυτά τα θέματα με την καλλιτεχνική υποστήριξη στα εικαστικά του Αλέξανδρου Κομπόγιωργα και στη μουσική του Βασίλη Χρηστακέα.Κρατάμε την ποίηση,το χιούμορ,το ρυθμό.και μια σχετικά κλασσική και αφαιρετική ματιά στο θέμα του χρόνου και της εποχής.
• Τι σας δίνει δύναμη και έμπνευση, ειδικότερα αυτήν την περίοδο που διανύουμε;
Η ίδια η ομάδα, η «Νεάπολις», είναι έμπνευση, συνεργασία ,η παρέα.Είχαμε τρομερή ανάγκη να κάνουμε την παράσταση τώρα.Αφού ταλανιστήκαμε ένα διάστημα με το τί θα γίνει,θ’ανοίξουν τα θέατρα,θα κλείσουν κι όλ’άυτά,είχαμε και την περσινή εμπειρία του κλεισίματος λίγο μετά που ξεκινήσαμε,ξαφνικά η απόφαση να την κάνουμε την παράσταση με όλες αυτές τις δυσκολίες έγινε πολύ καθαρή.
• Γιατί στο θέατρο Φούρνος;
Γιατί φυσικά αγαπάμε τους ανθρώπους του,τη Ντοντό και το Μάνθο, ,τη Μυρτώ , τον Αποστόλη, την Αριάδνη, το Γιάννη, την Ελένη κι όλους. Κι έπειτα η αίθουσα του θεάτρου,ο ‘φούρνος»είναι πολύ Θερβάντες.Εδώ μένει ο Δον Κιχώτης.Στο κάστρο του,στο μοναστήρι του,στον έναστρο ουρανό.
Σκηνοθέτης: Αποστόλης Ψαρρός
• Τι είναι αυτό για το οποίο θα λέγατε ότι μιλάει κυρίως το έργο;
Για αυτό που μας απασχολεί από τη στιγμή που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας: το πώς και γιατί συσχετιζόμαστε με τους άλλους. Φυσικά αυτό ποτέ δεν συμβαίνει οργανικά, αλλά σαν ανθρώπινο είδος συνάπτουμε σχέσεις είτε επιδεικνύοντας κάτι, είτε με το να επικρατούμε στην σύγκριση με κάποιον άλλο και φυσικά το τελευταίο δε μπορεί, παρά να επιφέρει πολλές κοινωνικές ανισότητες.
• Τι είναι αυτό που σας κινητοποίησε ιδιαίτερα στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου/κειμένου; Γιατί αυτή τη χρονική περίοδο;
Διότι στην περίοδο της απόλυτης απομόνωσης, πρέπει να θυμόμαστε ότι έχουμε ο ένας τον άλλο. Κι αυτό πρέπει να το συντηρούμε και να το επιδιώκουμε. Κάποιος σοφός είπε πως αν θες να πας κάπου γρήγορα, πήγαινε μόνος σου. Αλλά αν θες να πας κάπου μακριά, πήγαινε με παρέα. Η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα, σώζουν.
• Ποιά είναι η έννοια του γάμου για εσάς; Πώς έχουν αλλάξει ανά τους αιώνες οι ανθρώπινες σχέσεις, και προς ποιά κατεύθυνση κινούμαστε στη σημερινή εποχή ;
Για μένα ο γάμος είναι μια κοινωνική σύμβαση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Όσο πιστεύει ο ένας στον άλλο, τόσο περισσότερο την συντηρούν αυτή την σύμβαση. Κάποτε αυτή η σύμβαση ήταν υποχρεωτική κοινωνικά. Δηλαδή η οικογένεια σου πάσχιζε να σε παντρέψει έχοντας το αυτό σαν μοναδικό σκοπό στη ζωή. Ευτυχώς σήμερα -φαινομενικά- έχουμε επιλογή, αλλά όμως η τάση της εποχής είναι η απομόνωση και η εύρεση συντρόφου μέσω μιας εφαρμογής στο διαδίκτυο. Το σίγουρο είναι πως η ανάγκη για συντροφικότητα δεν αλλάζει. Αλλάζει το μέσο, ο τρόπος, αλλά όχι η ύπαρξη μας. Η προσφορά αγάπης.
• Σε μία δύσκολη περίοδο ειδικά για το θέατρο και τους ηθοποιούς υπάρχουν νέες ομάδες που σε πείσμα των συνθηκών ετοιμάζουν νέα έργα. Πως το αξιολογείτε αυτό δεδομένου ότι δουλεύετε με νέα παιδιά και είστε και εσείς πολύ νέος;
Αρχικά χαίρομαι που ακόμα φαίνομαι νέος σε κάποιους ανθρώπους :)!! Ο αναβρασμός και η ανησυχία δεν παύουν να υπάρχουν στην ψυχή του καλλιτέχνη, όσο δύσκολη και να είναι η περίοδος, όσο σκληρές και να είναι οι συνθήκες. Είμαι 13 χρόνια επαγγελματίας ηθοποιός. Με το που βγήκα στο “κουρμπέτι” , η άνοδος της ανεργίας στον κλάδο έφτανε τότε το 80 τοις εκατό και τώρα αγγίζει το 95. Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι ιδανικά. Στη δεκαετία του 90 όπου υπήρχανε πάρα πολλές δουλειές και ρόλοι στο θέατρο, σε σήριαλ, δινόντουσαν επιχορηγήσεις, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν υπήρχαν καλλιτέχνες που πεινούσαν. Δεν σημαίνει ότι σαν κοινωνία ενσκήψαμε ποτέ με ευαισθησία πάνω στην τέχνη και μπήκαμε στη διαδικασία να δούμε πώς θα μπορούσαμε αυτό να το αναδείξουμε σε αυτή τη χώρα. Που αν μη τι άλλο, εκτός από πλούσια πολιτιστική ιστορία, έχει και πάρα πολλούς σύγχρονους δημιουργούς και πνευματικούς ανθρώπους οι οποίοι λόγω της γενικευμένης κατάστασης, παραμένουν άγνωστοι και περιθωριοποιημένοι. Είναι ελπιδοφόρο το ότι υπάρχουνε πολλές νέες ομάδες, ότι γίνονται ζυμώσεις και βλέπουμε ενδιαφέρουσες δράσεις και παραστάσεις. Εγώ δεν είμαι κατά αυτού. Είμαι κατά στο να γίνονται πράγματα, για να γίνονται πράγματα. Διότι από όλες αυτές τις ζυμώσεις που προανέφερα, δυστυχώς πολλές γίνονται αν μου επιτρέπεται η έκφραση: αρπακολατζίδικα. Χωρίς δηλαδή καλλιέργεια, γνώση και ευαισθησία. Χωρίς να σέβονται οι νέοι καλλιτέχνες τον κόπο τους και να προστατεύουν τη δουλειά τους. Εγώ με τους Πρactors αισθάνομαι σαν να έχω βρει τον καλλιτεχνικό μου παράδεισο. Ο τρόπος με τον οποίο κάνουμε την έρευνα, ψάχνουμε τον πυρήνα κάθε φορά αυτού που πραγματευόμαστε και εν τέλει ο τρόπος με το οποίο με τον οποίο το επικοινωνούμε στον κόσμο, με αφορά απόλυτα. Είναι μία ομάδα άρτια πνευματικά, καλλιτεχνικά και ηθικά. Εκτός από χαρισματικοί ηθοποιοί είναι και όλοι αγνοί χαρακτήρες και γενναιόδωροι άνθρωποι. Είναι οι φίλοι και η οικογένεια μου. Επιλέξαμε ο ένας τον άλλον, όπως και τις συνθήκες που δουλεύουμε, και αυτό με κάνει πάρα πολύ ευτυχισμένο. Ευελπιστώ να είμαι σε θέση να κάνω πολλά πράγματα ακόμα με αυτή την ομάδα.
• Υπάρχουν δυσκολότερες εποχές από άλλες; Τι σας δίνει δύναμη και έμπνευση, ειδικότερα αυτήν την περίοδο που διανύουμε;
Εν μέρει την κάλυψα λίγο αυτή την ερώτηση πιο πριν χωρίς να το καταλάβω. Δηλαδή ότι πάντα οι συνθήκες θα είναι δύσκολες και ποτέ δεν θα είναι ευνοϊκές. Ο Ελύτης είπε: “την άνοιξη αν δε τη βρεις, τη φτιάχνεις”. Στο χέρι μας είναι λοιπόν, ο καθένας με τον τρόπο του, με την ευγένεια του, με το πώς αντιμετωπίζει τον άλλο, να προσπαθεί την καθημερινότητά του να την ανθίζει λίγο περισσότερο μέρα με τη μέρα. Και όσο κι αν οι παλιότερες γενιές κατηγορούν τους νέους πως μόνο είναι κολλημένοι σε μία οθόνη και τίποτα άλλο, εγώ θα έχω πίστη σε αυτή τη γενιά. Τη ζω καθημερινά τα τελευταία 7 χρόνια που διδάσκω στην θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου Πειραιά, και έχω γεμίσει με πολύ ελπίδα γιατί όντως υπάρχει ατόφιο χρυσάφι μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και ιδιαίτερα του νέου. Για τις παλαιότερες γενιές δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε κάτι μπορώ να αλλάξω σ αυτές. Ξέρω όμως ότι μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου και μπορώ να αντλήσω έμπνευση και να εμπνεύσω και εγώ ο ίδιος κάποιους άλλους ανθρώπους αυτό είναι που μου δίνει ένα καλύτερο πρίσμα στο να ατενίζω το αύριο.
• Γιατί στο θέατρο Φούρνος;
Γιατί το έργο μιλάει για την ανάγκη όλων για αγάπη.
Γιατί εκεί που βρίσκεται το θέατρο Φούρνος, παλιά βρισκόταν ένας φούρνος πραγματικός που έψηνε ψωμί. Και εκτός από τα σωστά συστατικά, το ψωμί για να πετύχει,θέλει πολλή αγάπη.
Γιατί ο Φούρνος είναι δεύτερο σπίτι μου. Έχω παίξει, έχω σκηνοθετήσει, έχω αγαπηθεί και έχω αγαπήσει.
Γιατί νιώθεις ασφάλεια, όπου νιώθεις αγάπη.
Γιατί η αλήθεια στη ζωή είναι απαραίτητη, αλλά χωρίς αγάπη, είναι ανυπόφορη.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Η Οδοιπόρος/Φτάνω εκεί που χορεύω από πάντα
Κείμενο/Σκηνοθεσία/Ερμηνεία: Φρόσω Ζαγοραίου
Η Performance Η οδοιπόρος/φτάνω εκεί που χορεύω από πάντα, βασίζεται πάνω σε ένα πρωτότυπο έργο. Πρόκειται για ένα ταξίδι αυτογνωσίας , με διάφορους σταθμούς από την παιδική ηλικία ως την ενηλικίωση και το «μετά», που παράλληλα σκιαγραφεί μία γεωγραφία του σώματος. Το ύφος του έργου είναι λυρικό και αποσπασματικό, όμως καταφέρνει να τροφοδοτεί τον θεατή με πλούσιες εικόνες.
Το κείμενο αυτό αποτελεί την πρώτη ιστορία από ένα τρίπτυχο που η σκέψη μου είναι να παρουσιαστεί στο μέλλον ως ενα ενιαίο σύνολο. Πρωταγωνιστής “ο εαυτός ως άλλος” κάθε φορά. Το έγραψα πριν αρκετά χρόνια με οδηγό το ενστικτό μου. Πήρα από το χέρι τον παιδι που υπήρξα και το έβγαλα μια βόλτα στον κόσμο. Τώρα ήρθε η ώρα του λοιπόν να μας εξιστορήσει. Τί είδε; Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισε. Γοητεύτηκε; Εμεινε; Έφυγε;Που πάει; Τι θυμάται; Τι ονειρεύται;
Στη σκηνή συναντιούνται όλοι οι τρόποι αφήγησης που αγάπησα και έχω ασχοληθεί. Το θέατρο, ο χορός, η τέχνη του ζωντανού αγάλματος, η μουσική κ το βίντεο.
Με ρωτούν ποιός πιστεύω πως είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινη κοινωνία, κι εγω νοιώθω τόσο ανίκανη να απαντήσω γιατί για μένα η τέχνη είναι ό,τι είναι και το οξυγόνο. Ό,τι είναι και η θάλασσα. Ό,τι είναι και το φως που μας λούζει το πρωί και εκείνο το αμυδρό που μας πηγαίνει στα όνειρα. Ό,τι είναι το αποτύπωμα που αφήνει το σώμα του αγαπημένου μου στο σώμα μου. Ποιός ειναι ο ρόλος του; Κανένας δεν είναι ο ρόλος του θεάτρου. Αυτό το τίποτα που ειναι και όλα. Αυτός είναι ο ρόλος του.
Τέλος, θέλω να πω πως η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Φούρνος που για μας, τους “Αστροναύτες” είναι το σπιτικό μας. Η θεατρική μας οικογενεια. Με τη στήριξη αγαπημένων φίλων και συνεργατων όπου πρόσφεραν ιδέες, χρόνο και έμπνευση αφιλοκερδώς. Δεν είναι αυτονόητο να πραγματοποιείς ένα όνειρό σου. Ποτέ δεν ήταν. Αυτή είναι όχι μόνο σήμερα, αλλά πάντα η κοινωνία. Μια παρτίδα που ο καθένας παίζει με τα χαρτιά του. Εμένα οι “Άσσοι” μου είναι οι φίλοι μου και γι αυτό είμαι ευγνώμων που σε έναν τόσο ανταγωνιστικό κόσμο απολαμβάνω τέτοια πολύτιμα αγαθά.
Ευχαριστώ
Φρόσω
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Ένα κορίτσι με ίσκιο αγοριού
Σκηνοθέτιδα: Αννίτα Καπουσίζη
• Τι είναι αυτό για το οποίο θα λέγατε ότι μιλάει κυρίως το έργο;
Το ‘παιδικό’ αυτό αφήγημα, μιλάει για τα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε και τις ‘ταμπέλες’ που προκύπτουν απ αυτά. Για το πως τα λόγια μας, μαζί με τις πράξεις μας διαμορφώνουν συνειδήσεις και μπορεί να επιδράσουν καταλυτικά στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου.
• Τι είναι αυτό που σας κινητοποίησε ιδιαίτερα στην επιλογή του συγκεκριμένου έργου/κειμένου; Γιατί αυτή τη χρονική περίοδο;
Ήταν ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά αφηγήματα. Για μένα τα κείμενα και τα θέματα με τα οποία καταπιανόμαστε είναι ένας τρόπος αρχικά να ξορκίσουμε τους δικούς μας δαίμονες. Παράλληλα, τώρα περισσότερο από ποτέ, που η έννοια της ταυτότητας εξαφανίζεται μέσα στην εξομοίωση που πολύ έντεχνα και μεθοδικά επιτελείται, η ανάγκη μου να τονιστεί η ανθρώπινη ποικιλομορφία σε όλα της τα επίπεδα και όλες της τις εκφάνσεις, είναι πιο δυνατή από ποτέ.
• Πως δουλεύετε σε μια μικτή θεατρική ομάδα; Πως γίνεται η ισομερής κατανομή σε μια ομάδα με ανάπηρους και μη ανάπηρους ηθοποιούς ;
Σε μια μικτή θεατρική ομάδα, δουλεύουμε όπως σε κάθε θεατρική ομάδα. Βασισμένοι στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός. Δε γίνεται ισομερής κατανομή με την ακριβή έννοια του όρου, γιατί το ίσο μέρος δεν έχει για όλους το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν στοχεύουμε στο ισομερές, αλλά στην αρμονία. Σ αυτό που χρειάζεται ο καθένας για να φτάσει στον στόχο του και όλοι μαζί στο αποτέλεσμα που αναζητούμε. Για μας η προάσπιση των μοναδικών χαρακτηριστικών του καθενός και ο τρόπος που θα φανερωθούν όλα αυτά μαζί σε σχέση με αυτό που θέλουμε να πούμε, είναι που δημιουργεί την ισορροπία, το δικό μας ‘ισομερές’.
• Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο ρόλος του θεάτρου στη σημερινή κοινωνία;
Αυτός που ήταν πάντα. Ένας τρόπος λύτρωσης και αφύπνισης. Ένας καθρέφτης που αντανακλά αυτό που είμαστε κοινωνικά και προσωπικά και ταυτόχρονα το μεγεθύνει. Αν επιλέξουμε να δούμε και όχι να κοιτάξουμε, τότε μπορεί να καταφέρουμε να ‘μετακινηθούμε’ και για μένα αυτός είναι ο απώτερος στόχος. Γιατί όταν μετακινούμαστε, ξεβολευόμαστε. Και τότε δρούμε.
• Υπάρχουν δυσκολότερες εποχές από άλλες; Τι σας δίνει δύναμη και έμπνευση, ειδικότερα αυτήν την περίοδο που διανύουμε;
Νομίζω ότι κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες. Το θέμα είναι πως ο άνθρωπος ατομικά και έπειτα συλλογικά, βρίσκει τον τρόπο να τις ξεπεράσει. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και αυτό τελικά χαρακτηρίζει την κάθε εποχή. Ο τρόπος που οι άνθρωποι βρήκαν να ξεπεράσουν τη δυσκολία.
Η ίδια η δυσκολία λοιπόν είναι για μένα η έμπνευση και η δύναμη. Είμαι εδώ ως μονάδα και με την ομάδα μου, για να αντιπαραβάλουμε σε αυτή τη δυσκολία, την όποια δυσκολία, την ύπαρξή μας, τη σκέψη μας και την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε μέσα από αυτό που κάνουμε. Αυτός ο διαρκής αγώνας και η κατά στιγμές νίκη μας, είναι η έμπνευση και η δύναμή μας.
• Γιατί στο θέατρο Φούρνος;
Γιατί μια παράσταση δεν είναι μόνο οι ηθοποιοί, τα σκηνικά της, η μουσική της κλπ. Είναι και ο χώρος που την στεγάζει και την περιβάλλει. Θέλεις να της δώσεις ένα σπίτι της παράστασης. Και σπίτι για μένα είναι εκεί που νιώθεις ασφάλεια και αγάπη. Γι’ αυτό επιλέγω το θέατρο ‘Φούρνος’. Και ένα θέατρο είναι πάντα οι άνθρωποι του.
